Le cadeau/El regalo
Het grootste verschil tussen voetbal en andere bal/ploegsporten als basketbal en volleybal is de time-out. Als Unai Emery van PSG time-outs had gehad, was Barcelona nooit aan zes goals geraakt. Maar als Luis Enrique drie weken geleden time-outs had gehad, dan was Barça ook nooit weggespeeld met 4-0.
Misschien moeten we blij zijn dat het meest oneerlijke spel van de wereld geen time-outs heeft want dan hadden we nooit over mirakels gesproken en nooit de comeback van de eeuw beleefd. Een time-out stopt de klok. De man langs de lijn kan in die ene minuut – of soms korter – transformeren van trainer-tacticus tot inspirator- motivator en indien nodig kan hij de confrontatie opzoeken met zijn supersterren die niet thuis geven. Na een time-out kan een team met een totaal andere ingesteldheid op het veld komen.
Misschien moeten we ook blij zijn dat video refereeing niet is ingevoerd. In dat geval was het wellicht 1-1 geworden al vroeg in de eerste helft, want dan had PSG een strafschop gekregen. Wie beweert dat Thomas Meunier in de tweede helft geen strafschop beging omdat hij ongelukkig voor de voeten van Neymar viel, moeten we teleurstellen. Nergens staat beschreven dat je een speler opzettelijk moet neerhalen om te worden bestraft. Domheid en/of onhandigheid is een basisrecht, maar je moet niet overdrijven en bij voorkeur niet in de grote backlijn. Dat struikelen van Meunier had de videoref wél als strafschop bevestigd.
Die op Luis Suárez in de negentigste minuut daarentegen was na het checken van de beelden zeker geannuleerd. Oké, Marquinhos legt even de hand op de schouder van Suárez, die vervolgens inhoudt, lichaamscontact zoekt en zich laat vallen. Onbegrijpelijk
van Marquinhos, maar nog onbegrijpelijker van de scheidsrechters die daarin zijn getrapt. Zou de controleur het aandurven de scheidsrechters in het mirakel van de eeuw een slecht rapport te geven?
Abstractie gemaakt van het hart dat sneller klopt bij zo’n stunt, de afkeer van dat samengekochte PSG en hun arrogante reactie na de heenwedstrijd, en de voorkeur voor Barça (ook bij steller dezes) gebiedt de eerlijkheid: dit was geen mirakel maar een samenloop van omstandigheden. Ongelukkig voor de ene partij, gelukkig voor de andere. Dit was een stunt met een heel vreemde afloop, geüpgraded naar mirakel omdat de media leven van overdrijving.
Aan de 4-0 van drie weken geleden heeft PSG meer verdienste dan Barcelona aan de 6-1 van woensdag. PSG heeft woensdag
niet alle maar toch veel ellende over zichzelf afgeroepen door maar één van de vele opgelegde kansen te scoren, door veel te verdedigend te beginnen en door het opeenstapelen van fouten. Op een deel van de eerste helft na kan geen mens beweren dat we het allergrootste Barça in actie hebben gezien.
Een collega vergeleek Neymar met Michael Jordan, twee mannen van de do or die, de buzzer beaters, de money time, het moment waarop de allergrootsten opstaan om het verschil te maken. Ik was in 1998 bij hét Game Six van de Bulls-Jazz NBA Finals. Op vijftien seconden van het einde stal Jordan de bal. Hij had daarvoor een nul op vijf gegooid, maar bon, hij was de Messi én de Ronaldo van zijn sport, dus bleef de bal weer bij hem. Jordan dribbelde naar de overkant en eenmaal op shotafstand gaf hij zijn verdediger Bryon Russell een zetje alvorens te scoren.
Achteraf in de perszaal wilde ik bij het herbekijken van de beelden de discussie aangaan met een Amerikaanse collega naast mij. “Dit was a charge (een aanvallende fout), ja toch?” Waarop de Amerikaan, met een licht sarcasme in de stem: “Waar jij over begint? This is a storybook ending.”
Als u uw pret niet verder wilt laten vergallen, stop dan nu met het lezen van deze rubriek en ga een latte zetten. Ver voorbij het sprookjesachtig einde van het mirakel is dit de realiteit: net zoals de Jazz in juni 1998 heeft PSG het woensdag weggegeven, net zoals toen hebben ook nu de scheidsrechters gefaald. La remontada was el regalo of le cadeau. Misschien ligt het echte mirakel wel in hoe de allergrootsten van de aarde steeds weer de wereld naar hun hand kunnen zetten.
Hans Vandeweghe 